‘Kalinka, Kalinka, Kalinka moya 

Svayu y- inka, Kalinka, Kalinka moya 

Svayu y- inka, Kalin…’ 

Pjotr heeft een liedje in zijn hoofd. 

Zoals een kapotte vinyl-plaat dat kan doen, speelt hetzelfde stukje steeds opnieuw. 

Pjotr weet het einde van het liedje niet meer en, als hij diep nadenkt, eigenlijk ook niet het begin. 

Dit liedje deed hem altijd aan iemand denken, maar aan wie kon hij zich niet herinneren. Er zijn natuurlijk ook al zoveel gezichten voorbij gekomen. Wie neemt het hem kwalijk als hij ééntje vergeet? 

‘Oh, die verpleegster is best knap!’ 

Er was nog iets met oorlog en pijn en… verdriet? 

Maar Pjotr wist het niet meer goed voor de geest te halen. 

Ging het over haar? 

‘Ach… C’est la vie.’