Op een koude winteravond speelde ik voor het allereerst een voorstelling met de Noorderlingen.

Ik was nog geen 14 jaar oud. Die avond was niet te harden spannend en ondertussen had ik me nog nooit zo vrij gevoeld.

Het publiek,

de lichten

en 

All That Jazz.

Op dat moment wist ik nog niet wat voor invloed de jaren bij de Noorderlingen op mijn leven zouden hebben maar ik wist wel dat ik nergens liever wou zijn dan hier. In de jaren die volgde zoende ik er voor het eerst met een meisje, werd ik verliefd op het vak en de mensen die zich er mee bezig houden en leerde ik te vertrouwen op

mijn intuïtie 

en eigenheid. 

Ik vraag me wel eens af wie ik zou zijn geweest als ik hier nooit naar binnen was gelopen. Want na zes jaar aan de Travertijnstraat 12 weet ik niet van wie ik uiteindelijk meer heb geleerd. Mijn eigen ouders, of de prachtige bevlogen en geïnspireerde docenten en spelers van de Noorderlingen. 

En na al die heerlijke jaren ben ik nu dan eindelijk aan de beurt om de Noorderlingen te mogen vertegenwoordigen als Productiegroeper en kan ik een belofte aan die kleine Dick waarmaken. Want ooit zou ik ook staan waar die grote grillige gave groep van spelers die “de Productiegroep” heette stond.  

Ik beloof plechtig om mezelf te zijn, wat dat ook mag betekenen, mijn hart te volgen, te dansen, te zingen, te huilen, op mijn bek te gaan, mijn tanden te laten zien, het allemaal niet te weten en om jullie van dat alles deelgenoot van te maken.  

Ik heb er zo fucking veel zin in.  

Kusjes, Dick.